Grkokatolički sveštenik, novinar, pisac i društveni delatnik

Rodio se  18. decembra 1855. godine u Kričkama (Hrvatska). Osnovnu školu je pohađao u Sošicama, a nakon očeve smrti (1864) sa majkom se seli u Križevce gde je produžio školovanje. Već kao učenik šestog razreda gimnazije, počeo se zanimati za poeziju i upoznao se sa piscima Antom Kovačićem i Augustom Šenoom.

Prvu godinu bogoslovskih studija završio je u Zagrebu, potom odlazi u Beč gde  je uz bogoslovska, slušao i predavanja poznatog slavističara Franca Miklošiča i filozofa Franca Bretana.

Za sveštenika je rukopoložen 1878. godine. Nakon službe u vise mesta Žumberaka (Hrvatska), gde je zbog svoje društvene angažovanosti sveštenički poziv smatrao drugorazrednim, tadašnji križevski vladika Ilija Hranilović (sa kojim je bio i u srodstvu), poslao ga je za kapelana u Kucuru (1886), kasnije u Ruski Krstur  (1889), a nakon toga u avgustu 1889. godine postaje grkokatolički sveštenik u Novom Sadu.

U Novom Sadu mu takođe društvena angažovanost ostaje na prvom mestu. Zadobio je veliki ugled kod novosadske inteligencije, pa je jedno vreme bio predsednik novinarske organizacije i urednik demokratskih novina “Jedinstvo”. Predsedavao je Velikom narodnom skupštinom u Novom Sadu 25. novembra 1918. godine na kojoj je doneta odluka o prisajedinjenju Vojvodine Srbiji, kao i o ulasku u sastav novostvorene države Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca..

Na molbu o. Đure  Bindasa sa kojim je prijateljevao, Hranilović se angažovao u vezi sa obezbeđenjem potrebnih uslova za održavanje Osnivačke skupštine Rusinskog narodnog prosvetnog društva u Novom Sadu 1919. godine. Hranilović je obezbedio sve potrebne dozvole  od tadašnih vlasti, smeštaj za delegate kao i svečanu salu Novosadskog magistrata za održavanje sednice. Na predlog Đure Bindasa, Hranilović je predsedavao Osnivačkom skupštinom Rusinskog narodnog prosvetnog društva 2. jula 1919. godine.

Umro je u Novom Sadu 5. avgusta 1924. godine. Sahranjen je na novosadskom rusinskom groblju. Njegov spomenik u formi obeliska, kojeg je podigla novinarska organizacija, danas je pod zaštitom države.

Literatura:

  1. o.prof. dr Roman Miz: Sveštenici nekadašnjeg Osječkog vikarijata, izdavači Parohija sv. Petra i Pavla, Novi Sad i „Maksima“, štamparija i izdavačka kuća, Petrovaradin, 2016, str. 329-332.
  2. Na internetu se ime Jovana Hraniloviča pojavljuje na više od 17 stranica.
  3. Vladimir Barovič, Sonja Podkozarac, Jovan Hranilović-portret zaboravljenog novinara i književnog kritičara, Fabrika znanja i očuvanja, Novi Sad, 2015.