Длугорочни редактор „Руских новиниох“ и „Рідного слова“, парох раєвоселски и керестурски
Народзел ше 21. новембра 1897. року у месце Ляцке Вельке (Україна), од оца Павла и мацери Ирини (дзивоцке презвиско Захарчук). Кед му було 7 роки, його фамилия ше приселєла до Канижи у Славониї. Основну школу закончел у Канижи. Ґимназию закончел у Заґребе як питомец грекокатолїцкей семинариї на Ґричу. Богословию студирал у Любляни и Сараєве. По законченю студийох оженєл ше зоз Ану Планчак, а за священїка є пошвецени 13. новембра 1921. року. Пошвецел го крижевски владика др Дионизий Няради.
Дня 1. децембра 1921. року є поставени за управителя парохиї у Радатовичох (Жумберак). Од 1. октобра 1922. до 30. октобра 1924. року є управитель парохиї у Сибиню, подкаль 31. октобра преходзи за капелана до Руского Керестура и ту служи до 31. марец 1927. року. Од 1. априла 1927. по 30. септембер 1936. року є управитель парохиї у Пишкуревцох.
Под час службованя у Пишкуревцох обновел видаванє „Руских новинох“, гоч формално нє бул їх одвичательни редакторУшорйовал их од 28. авґуста 1931. аж по 6. април 1941. року. Видал и два Руски календари (1933-1934).
По шмерци керестурского пароха о. Михайла Мудрого, Михайло Фирак з декретом Святого Апостолского Римского Пристолу од 23. юния 1938. року меновани за пароха до Руского Керестура, алє парохиялну управу превжал 1. октобра 1936. року и теди ше приселєл до Керестура. Вироятно на тото вплївовал и факт же бул редактор новинох, а теди закончена и друкарня РНПД у Керестуре, та ше у нєй од Крачуна 1937. року почали друковац и „Руски новини“. Ту Фирак почал видавац и новини на українским язику „Рідне слово“.
Под час Другей шветовей войни мадярски окупаторски власци го вигнали до Горватскей. Преселєл ше до Осиєку и там жил по 1955. рок. Теди ше преселєл до Крижевцох, дзе бул „бележник“ Духовного Стола, дзе 1962. року здобул званє монсиньора.
Стари и хори преселєл ше до Заґребу и там 16. юния 1984. року умар. Поховани є на заґребским теметове Мирошевац.
Литература
о. Проф. Др Роман Миз: Священїки дакедишнього Осєцкого викарията; видавателє: Парохия св. Петра и Павла, Нови Сад и „Максима“ друкарня и видавательна хижа, Петроварадин, 2016, б. 320-32