Кристина Афич народзена 25.12.2000. року.
Ходзи до штвартей класи штреднєй школи зоз домом школярох Петро Кузмяк у Руским Керестуре.
До першей класи штреднєй музичней школи у Зомборе уписала ше 2018. року.
Писнї обявює у младежским часопису МАК и у Литературним слове, а зоз свою поезию ше представя и на литературних вечарох.
Поезия
СИСТЕМА ПРЕПАСЦИ ЖЕМСКОГО ЖИВОТА
Стоїм на штред безконєчней улїци.
Як судия ше припатрам на розлуку шерца и розума.
Задумано патрим на розшате нєбо у жвератку тей длугокей улїци.
Одблїскую тоти розжирячени шветлочка,
од тей цмей и забрудзеней ровнї.
Починаме забувац хто нас трима за талпи,
хто отримує нашу ровновагу.
Свидомо ґажиме по главох наших предкох.
Ґажиме по їх златних корунох на главох,
з надїю же забудземе на нашо зачаце.
Брудзиме Жем зоз чимшик фалшивим.
Приходза думки, алє их витор розноши.
Розплашує їх циль, же би були виповедзени.
Стоїм ище вше на штред тей улїци,
припознавам уж барз злєкнуто.
Здоганяю ме зли витри,
розноша,
сцу ме зарабровац,
най постанєм ище єдна од їх слугох.
Сцу най забудзем хто сом и цо сом.
Нє саную ме.
Ґаладно єдза шицко опрез себе,
безочно охабяю за собу шлїди катастрофи…
З часом, здогонєли и мнє.
Швидко однєсли и остатню отрошинку моєй души.
Розплєтли нїтки мойого слабого шерца
и запановали над Жему.
Пре жаданє за власцу и ґаладносц
запановала конєчна цмота на Жеми.
Вони нє похопели же достали лєм найменшу точку од цалей безконєчносци.
Нєбо ше теди розплакало,
з надїю же умиє тот грих.
Безуспишно…
* * *
Жадам написац слова хтори нїґда нє учую прави уха,
нїґда нє пречитаю тоти очи…
Як застановиц час и видрилїц шицко зоз глави?
И нєшка видзим драгу по хторей ходзиш
возбудзени,
сцискаш дланї у кишенкох свойого капуту.
Вистато патрим на годзинку
и чишлїм кажду минуту
хтора ме водзи до ище векшей розпуки.
Як и вше, так и нєшка
Глєдам це у тим преклятим диму од циґарох, покрадзме:
”Чи ши нє ту?”
Гей, знам же ме нїґда нє учуєш,
гоч будзем и кричац.
Кед це увидзим,
чи ше лєм ошмихнуц на це и предлужиц далєй?
Чи най попатрим на це и видзим же ци нїч нє важне?
Чи руциц каменьче
и шкинтац лєм ґу ньому на єдней ноги
и нє обрацац повагу на нїч инше?
Патрим на тоти слупи
хтори ци дакеди ошвицовали драгу ґу мнє,
и рахуєм же ме найдзеш ознова.
Кед наидзеш,
ознова це будзем чекац зоз розширенима руками
и зоз щирим ошмиху на лїцу.
И гей, ти будзеш лєм чекац
най направим гришку пре хтору ше ти обрациш и пойдзеш.
Познєйше похопиш же и твойо руки нєчисти.
Теди замодлїш помоц хтору я нєдзечнє одбиєм.
И гуторим себе же треба лєм сцекнуц,
замкнуц капурку и положиц ключ до кишенки.
Можебуц аж вецка похопим
же твой цинь страци свою моц.
Можебуц аж теди почнє шицко… бляднуц…