Ася Папуґа народзена 31. юлия 1986. року у Вербаше.
Закончела Основну школу и Ґимназию Петро Кузмяк у Руским Керестуре.
Дипломовала на Катедри за руски язик и литературу на Филозофским факултету у Новим Садзе 2013. року.
Пише поезию, хтору обявює у часопису Шветлосц, Литературним слове, Маку, Руским Календаре. Обявює и у Фейсбук ґрупи Литература по руски, а свойо писнї читала на скоро шицких манифестацийох хтори промовую поезию на руским язику. Написала и текст за шпиванку хтора виведзена на фестивалу Ружова заградка.
Поезия єй заступена у збирки младих поетесох 9 риби и антолоґиї поезиї младих Дзеци з урбаного гумна.
Перша самостойна збирка поезиї У блїзкосци – у далєкосци єй видата 2009. року, двоязично, на руским и сербским язику.
Друга самостойна збирка поезиї Гришка єй видата 2015. року.
У Руским културним центру у Новим Садзе була член театралней секциї.
Як гонорарни сотруднїк робела у НВУ Руске слово, дзе ушорйовала боки за младих, а тераз роби як новинар у рускей редакциї радия, Радио-телевизиї Войводини у Новим Садзе.
Поезия
* * *
У полусну,
кед павучина ратує мотиви
панїка пребера можлївосци.
Окупани и чисти,
скоро нєпрепознатлїви,
а заш лєм тот исти
Страх шеда на пристол
зоз нову, швицацшу коруну.
Слаби и нєсвидоми
думки клєкаю на колєна
и витаю велїчезносц Пана.
Були моцни кед шветлосц дня
скривала совисц.
Тераз лєм косцанїки,
падаю и чекаю заповиди.
Добру ноц, чи збогом?
* * *
Усиловносц оддцудзеня
пренашла єдну.
Лядову. Страшну. Отровну.
Краса фалшивосци
страцела другу.
Цеплу. Мирну. Потребну.
Войни, руйнованя и вилїви у души.
Калїченя, крев и склєнчини.
Єдна процив другей.
Ляд процив Огня,
Босорка процив Русалки,
отров процив потреби.
Жвератко оружиє.
Жвератко щит.
Алє их нєт два.
Лєм єдна.
* * *
Витай!
Ти, хтори так нагло,
а так єдноставно и лєгко, просто лєм ту.
Знова, и знова и знова.
Витай,
ти, хтори так нєсцерпено береш,
а так нєсебично даваш
шицко свойо, шицко мойо,
шицко цо сом анї нє знала же мам,
же постої,
же вообще можлїве…
прето же нє було препознате.
Витай!
Ти, чий дотик аж болї
од моцносци и цеплоти,
ти, пре хторого
огень бовчи як нїґда,
знова и знова и знова!
Витай,
ти, хтори ґаладно и галаво ґрабеш
кажду часц мойого цела,
а так ясно видзиш
же ми праве тото и треба.
Ти, хтори на щежар ошвицел
тото цо нїґда нїхто нє могол,
гоч було пробоване.
Витай,
ти, хтори ми отворел нєчловечи апетит,
ти, хторого нєзасицено жадам вше баржей
знова и знова и знова!
Ти, хтори роздзераш,
хтори кусаш,
хтори таргаш,
хтори до креви драпеш,
а так нїжно, ясно и мило
видзиш, знаш и розумиш
цо робиш и кого береш.
Хторому першираз у живоце
то безусловно допущуєм.
Витай,
ти чийо божески чарни власи
сцем кажди вечар чувствовац на своїм хрибце,
чийо вирисовани слова на плєцох
сцем кажде рано перше видзиц.
Витай у моїх ноцох!
Витай у наших швитаньох,
ти, хтори перши конєчно
препознал и пренашол
як преламац корч у моїм целу,
ти, пре хторого ше трешем годзинами
знова и знова и знова!
Тебе даруєм кажди крик
док ме наганяш же бим розтаргала гласово струни,
врещаци твойо мено.
Док ми допиєш, сам пойдзеш.
А тераз – лєм витай!
Знова и знова и знова!
* * *
Совисц би нє требала печиц
у правди.
Сон би нє требал буц мирни
у нєспокою.
Наградзованє себичносци.
Мазохизем.
Погришни вибор? Чи вибрана гришка?
* * *
Дзиви. Бесни. Кревожадни.
Жвири.
Жвири, хтори дихаю заєднїцку молгу.
Мозаїк зоз склєнчинох Безпростора и
мелодиї памяткох зоз Безчасу.
Випиваме и витаме єдно друге,
подполни цудзинци, Жвири,
у правди хтора нє иснує.
Диямантна хвилька
ше ламе од гладу
наших надрилєних маскох.
Кусаме, грижеме, таргаме и лїґаме
цела хтори бовча од жажди.
Од жажди за домом.
Дзиви. Бесни. Кревожадни.
Жвири.
Жвири, хтори гласкаю рани
и чуваю рубци.
Мунтатов блука по поверхносци.
Видлобуєме очи єдно другому,
же бизме ше пренашли у дїйсносци.
Бо ше познаме, Жвири,
лєм у полусну.
Постоїме лєм у медзипросторе.
Дзиви. Бесни. Кревожадни.
Жвири.
Жвири хтори у жвератку
видза Правду.
* * *
Накруцени порцулово бабки
хтори кажди дзень повторюю свою
сиґурну, милу, драгоцину, устаємнєну драгу.
Крочай на лїво – крочай на право.
Єден – два.
Тик – так.
Напредок здумани бешеди, реакциї, мимика,
витрошени франти, кревожадни ошмихи, жвирска глад, ґрабанє,
надрилююци комплименти, аґресивни флерт, силованє.
Димензия свидомосци паралелна з одгуком
змарзутей, злїпеней, престатей даремносци у
вистатих, витрошених, випитих, цемних очох.
Аж анї крик вецей нє постої,
Еґо и Алтер еґо зосушени, трансформовани и злучени
до згнїтого паметаня,
з хторого хробаки успишно правя и свою остатню госцину.
Стари, шиви, покруцени косцанїки у младих целох
ше цагаю на храставих брухох
и нацагую чарни, кирвави, тварди руки
нє знаюци же отровни тромби
у їх главох, а нє венох.
“Гибай. Мушиш. Дай ше.”
Зомби апокалипса.
Тик – так.