Пише поезию и обявює ю у часопису МАК. У кнїжочки Дебитанти (МАК, 2009.) нашли ше єй перши твори, а 2015. року обявела поезию у двокнїжки, хтора була состойна часц часопису МАК, под меном Чаривни нїтки. У тижньовнїку Руске слово ушорйовала боки за младих Мозаїк и боки за литературу Литературне слово, а у часопису МАК є стаємни сотруднїк.
Поезия
БУНТОВНЇЦА
Преходзим коло огромного будинку.
Порозбивани скла, викривени надписи и
рижни порученя увредлївого характеру…
Нє поспишує ми ше остац ровнодушна
и трацим ше у морю словох…
Читам и думки ми ше роя по глави.
Вше их вецей єст.
Гей, бунтовнїци то зробели.
И вец подумуєм…
А цо я…?
Можебуц и я бунтовнїца.
Aлє лєм теди,
кед себе намалюєм червени ґамби
и кед ми ше прикрите жаданє заблїшнє у очох.
ДЗЕ ПРАВДА
Сцигла сом
и чекам свой шoр.
Свидома стоїм ту пред вами.
Зогинам главу
прето же знам же мойо гришки
вельки, блудни, а преполни пихи.
Шицко сом робела зоз дзеку и здумано.
Нїхто ме нє нагварял на крочаї
хтори сом нє жадала.
Цалком правдиво випатрали
поступки мойо,
думаня мойо,
слово мойо.
Оправданє сом нашла вше и за шицко.
Кед требало,
перша сом осудзела,
перша поплювала и дала свой суд.
З циґанством сом ше порядно служела.
Дзекеди сом аж з ошмихом на твари
до очох цудзих патрела и спреведала.
Ишла сом далєко.
Бавела сом ше,
и виглєдовала кельо ме други пуща ґу себе.
Найволєла сом випробовйовац схопносци моєй нєвиносци.
А тераз стоїм ту пред вами.
Поцихи вигварям гришки,
гласно модлїм же бисце ми пребачели
и чекам кару свою.
Твой глас вредзи вецей як шицки нашо.
НЄМОЖЛЇВА, А БЛЇЗКА ХВИЛЬКА
Чувствуєм попатрунок твой.
Цихо ши, алє заш рухи и нємир твой
шептаю ми нєможлїве.
Прикрити думки
виплївали на поверхносц
и лєм вони паную над нами.
Благи ошмих и стриманосц
помали одходза.
Поставаме блїзки
и нєт вецей препреченя,
нєт вецей страценей хвильки…
Хаснуєме шицко цо нам понукнуте,
пробуєме ше засициц єдно другого,
а знова, нє поспишує ше нам.
Час капе, нєстава,
реалносц забува на нас…
А ми ше трациме у капкох дижджу
и малим, цеплим, задуманим простору.
СКРИТИ БЛУКАНЯ
Скрити, нємирни од больох
ми ше валяме у словох
хтори зме сами виповедли.
А заш, таки млади, спокусом ше придали.
Мили ошмих, поцилунок,
поволанка, попатрунок…
Одводза ме там далєко.
Я идзем. Бежим так шлєпо.
И шнїєм габи любови, занєшеносц.
Страсци нови виполнюю душу мою,
а скриваюци зoгинам главу свою.
Нашу судьбу будую други,
тоти цо животни круги твардо у рукох тримаю.
И вельо, вельо того знаю.
ЗАГАШИМ ШЕ И Я
Єден за другим,
рука руку нє сцигує.
Осушене гарло,
ринґишпил у глави
и хмара шивого диму коло мнє.
Замолгавена простория
остава зоз вше менєй
швижим воздухом.
Преполнєта пирньовка
и циґарчки сами вискакую з нєй,
як проблеми хтори ше громадза.
Док ше ґар
лукаво и швидко розтреса,
я страцена у своїм швеце.
Лєм кеди-нєкеди,
дотхнє ме розбовчена жирячка
зоз циґара хтори ше гаши.
Запече ме и розбудзим ше.
А як по розказу,
берем и палїм други.
После одредзеного числа загашених циґарох,
поставам свидома ирониї…
Гей, я горим.
Так исто як и тот опиваюци циґар.
Вон огранїчени зоз минутами,
а я зоз роками.
Патрим на новонастату ситуацию.
Гистерично скакам и ставам од стола,
отверам облак и луфтирам.
Швижи воздух ме облїва.
Думки поцискуєм
и починам ше сама зоз собу
нарату шмеяц.
Циґар загашим я.
А мнє…?